گفتیم حکمت خداوند ایجاب می کند که پیامبرانی را برای هدایت انسان مبعوث کند. خداوند حکیم و عادلی که کمترین نیازهای روحی و جسمی انسان را پاسخ گفته امکان ندارد برای هدایت انسان پیامبر و هدایت کننده‌ای نفرستد. بوعلی سینا هم می گوید: کسی که به تمام مصالح ریز و درشت بشر آگاه است و به او مژه می دهد برای محافظت از چشم و کف پایش را گود می کند برای راه رفتن درست، امکان ندارد که به فکر هدایت او نباشد؛ چه هدایت انسان از ضرورت های جسمی اش ضروری تر است. بنابراین بر حکمت او لازم است که پیامبرانی را بفرستد تا انسان را هدایت کنند.
حالا سوال این است که چرا بشر به پیامبر نیاز دارد؟ چه اشکال دارد که بدون پیامبر زندگی کند و خودش به هدایت دست پیدا کند؟ پاسخ این است که به سه دلیل انسان نمی تواند خودش به هدایت الهی دست پیدا کند: 1- علم ناقص بشر 2- ضرورت های زندگی اجتماعی بشر قوانینی را می طلبد که بدون توجه به گرایش های قومی و گروهی وضع کند و بر مسئولیت ها و تکالیف بشر نظارت کند و از قدرتهای مخالف نهراسد 3- تربیت درونی و اخلاقی بشر نیز کاری نیست که خود به خود به آن دست پیدا کند.
تنها خداوند است که عالم به همه ابعاد زندگی فردی و اجتماعی و حتی درونی و انگیزشی انسان است و او تنها می تواند این سه بعد انسان را تأمین کند. این کار با ارسال پیامبران صورت می گیرد.
چه ضرورتی دارد پیامبر معصوم باشد؟
معصوم یعنی 1- عاری از گناه 2-عاری از فراموشی 3- عاری از اشتباه
آقای شیرعلی: در لزوم عصمت می گوییم چرا خداوند پیامبر می فرستد؟ چون لازم است کسی دین را از ذات الهی دریافت و به انسان برساند. ابلاغ از سوی پیامبر ازطریق وحی است . وحی به پیامبر می شود . پیامبر را خدا انتخاب می کند. خدا چون عادل است و برای راه یافتن انسان به کمال برای او هدایت کننده می بیند. پیامبر کسی است که می خواهیم به او اعتماد مطلق نماییم دین و زندگیمان در دست اوست وحی نیز به او می رسد و او قرار است وحی الهی را به ما برساند و اگر کوچکترین نقص در آن باشد اعتماد ما سلب خواهد شد. اینجاست که مسئله عصمت پیامبر مطرح می شود!
حاج آقاواحدی: یک سری دلایل و شواهد قرآنی و از احادیث امامان داریم که پیامبران باید معصوم باشند. البته عقلا هم این قضیه لازم است که این عصمت ضرورت دارد. چون اگر گناهکار باشد یا فراموشکار باشد نمی تواند خاطر ما را جمع کند که دقیقا حکم خداوند را برای ما آورده است.
دلیل قرآنی عصمت: خداوند به حضرت ابراهیم فرمود: من امامت را به تو خواهم داد و تو را به عنوان امام مردم تعیین کرده ام.
حضرت ابراهیم سوال کرد آیا امامت در ذریه ی من نیز خواهد بود؟
خداوند فرمود : این امانت به ظالمان نخواهد رسید.
مفسران می گویند: یکی از انواع ظلم، ظلم به خود یا همان گناه است. بنابراین گناهکار نمی تواند به مقام امامت یا رسالت برسد و منصوبین پروردگار غیر از معصومان نخواهند بود.